Toen ik op The Lighthouse in Glasgow stond, viel me op hoe al die gebouwen om me heen organisch ontsproten uit een simpel rechthoekig stratenplan: waar een straat is, is lucht, waar geen straat is, reiken de gebouwen. En hoewel verschillend in hoogte is er consensus over het aanvaardbare maximum. Wat je totaal ontgaat daar beneden wandelend in de straten.
Dit stadsvergezicht gaf me een Escher-achtige vervreemding: het is niet echt duidelijk welk dak of oppervlak hoger is, welke lager en of de verbinding de wetten der logica volgt.
Ik koos voor een monochrome benadering, omdat de aanwezige kleuren alleen maar afbreuk doen aan deze ‘kaartweergave’. De lichte okertint maakt het warmer (de zon schijnt). Qua contrast heb ik de grote lijnen meer geaccentueerd dan de kleine details.