De marketeers weten het: megapixels sell. Hoe meer megapixels hoe beter de foto, is de (on)uitgesproken suggestie. Grote onzin natuurlijk, want de sensorresolutie is maar één (en zeker niet de belangrijkste) van de factoren die de technische fotokwaliteit bepalen. Neem alleen al de lens: die geeft het beeld door aan de sensor, en zoals gewoonlijk geldt hier ‘zooi in = zooi uit’ :). Of neem het dynamisch bereik van je camera, dat heel sterk bepaalt hoeveel nuances er zitten in je lichte en donkere partijen. Zijn al die andere factoren in orde: ok, dan pas begint de resolutie een rol te spelen. Maar toch ….
Toch sta ik versteld over de technologische kwaliteit van deze gigapixel foto van de inhuldiging van Donald Trump:
Dus wie zelf wil tellen hoeveel aanwezigen er werkelijk waren :), kijk eens op:
edition.cnn.com/interactive/2017/01/politics/trump-inauguration-gigapixel/
Goed, de mensen met regenjassen op deze schermafdruk zijn niet al te scherp. MAAR ze kunnen zichzelf ongetwijfeld herkennen. EN ze staan honderden meters verderop EN er is niet eens op scherpgesteld!!!:
En hier zie je een klein stukje van een schermafdruk van de totale panoramafoto (de mensen hierboven staan rechts, achter het water):
Zou ik zo’n camera willen hebben? Beslist :). En voor mij vooral om deze reden: in de postproductie van een foto vallen mij heel vaak details op, die me bij het maken van de foto ontgaan zijn. Details die soms een eigen foto ‘verdienen’. Met zo’n camera zou een range aan nieuwe mogelijkheden zich aandienen.
Puur om nog even dit technologische hoogstandje te tonen: vinden jullie niet dat Obama’s schoenen héél netjes gepoetst zijn?
Obama? Uh…. waar….? O ja, daar:
Ja, daar:
En dáár zijn de schoenen:
Kortom, als evenementenfotograaf zou ik het wel weten: je neemt 1 foto van een festival of volgepakt stadion en verkoopt de afgeleide foto’s per stuk, sorry: per persoon 🙂 Of als zoekplaatje natuurlijk.
Wie weet nog andere (serieuzere) toepassingen?